Sztuka w papilotach: stycznia 2019

Dzisiejsza opowiastka będzie o zwierzątkach, a tytuł, jak się zapewne domyślacie, nawiązuje do znanego wiersza naszej noblistki - Wisławy Szymborskiej.

Na końcu tego wpisu jest ważna i pilna sprawa, więc jeśli ktoś nie chce czytać długich wywodów, to niech przynajmniej zajrzy na koniec posta, do ostatnich akapitów...
A jeśli post ukaże się z dziwnie nierównymi czcionkami, to sorry, ale coś blogger nie chciał współpracować i zmieniał mi samoistnie ich wielkość.

Co do wiersza - od razu wyjaśniam - nikt nie umarł, ale kot miał deprechę i to jest poważna sprawa, a potem doszły inne psychosomatyczne problemy futrzaków, ale jeszcze później wszystko szczęśliwie się skończyło i o tych historiach dzisiaj rzecz będzie...

W poprzednim poście pisałam Wam, że przygarnęliśmy kolejne stworzonko - malutkiego, 2-miesięcznego kotka.

Późny grudniowy wieczór, droga za wsią gdzieś pod lasem, a tu siedzi takie małe coś jak wróbelek i się nie rusza. Dobrze, że męża coś tknęło, zatrzymał samochód i poszedł zobaczyć co też to takiego, bo może to były ostatnie chwile na ratunek.

Sobota wieczór, weterynarza dostępnego nie było, kotek został więc ogrzany i na szczęście gdzieś po godzinie, jak nieco oprzytomniał, to nawet wypił odrobinkę mleczka, tak może łyżkę, co dawało nadzieję, że przynajmniej jakieś funkcje życiowe mają szansę na wznowienie działania.
W niedzielę wypił jeszcze troszkę mleczka ale z jedzeniem coś nie szło. Pierwsze kupki były zielone jak trawa, bo też prawdopodobnie z głodu jadł ostatnio tylko trawę.

Zaczynał jednak dreptać po domu, stara suczka Muszka okazała radość z nowego lokatora, on też jakby się zastanawiał, czy to aby nie jego mamusia :).
Po nasikaniu na podłogę został wsadzony do kuwety, ale w pierwszej chwili myślał, że ma tam spać i ułożył się w żwirku do drzemki. Szybko jednak załapał i następne sikanie było już prawidłowo do kuwety!

Mimo to jego stan bardzo nas martwił, przede wszystkim strasznie był zasmarkany jedno oczko jakby go w ogóle nie było, a oba zaropiałe. Do czasu wizyty u weta przemywaliśmy roztworem kwasu bornego i przynajmniej to zaropienie udało się opanować, jedno oczko zaczynało patrzeć na świat, ale kotek wyglądał jak szkielecik obciągnięty marnym futerkiem...

W niedzielny wieczór Muszka dostała do jedzenia mięso z kurczaka, a zaciekawiony kotek asystował jej, zaglądał włażąc pod pysk, aż się zestresowałam, że Mucha go kłapnie zębami, bo inne dorosłe koty zawsze odganiała groźnie warcząc i pokazując zęby. A tu - niespodzianka! Kiedy koteczek zaczął ją naśladować i próbował skubać mięsko, Muszka się odsunęła robiąc mu miejsce przy misce! Uznaliśmy, że ona nauczyła go jak się je mięso :). To już było pół sukcesu, bo skoro je, to z pomocą weterynarza jakoś się pewnie wykaraska z tego zabiedzenia!

Poznajcie Ryszarda!

Tak prezentuje się dzisiaj - niestety jego ruchliwość nie korelowała z możliwościami mojego starożytnego aparatu, więc niezbyt ostro to wyszło:

Dlaczego takie imię? - w podstawówce miałam kolegę, takiego chudziaczka blondaska, największego w klasie rozrabiakę, no i to był Rysiek właśnie. Całkiem fajny kolega zresztą, do dzisiaj sympatycznie się witamy na ulicy i zawsze parę zdań zamienimy, co o tyle jest godne zaznaczenia, że nie ze wszystkimi z tamtych lat da się jakoś pogadać.

A tak wyglądał nasz Rysio w pierwszej dobie po uratowaniu życia (marne zdjęcie zrobione odruchowo, marnym telefonem, bo nikt wtedy nie myślał o sesjach fotograficznych) - kupka kosteczek, mieszcząca się w garści, ważąca tyle co wróbelek:

Po dwóch tygodniach (telefon i sztuczne światło) - zaczynał przypominać kotka:

Na dobrym wikcie ze szkielecika przeobraził się w ciągu kilku dni najpierw w balonik na cieniutkich nóżkach i z ogonkiem jak sznurówka, a potem szybko w całkiem zgrabnego kocurka, który obecnie dokazuje po całym domu. Istny wulkan energii, żywiołek!

Dwa pierwsze tygodnie jechał na antybiotykach, bo był strasznie zagrypiony, obsmarkany i zaropiały. Po tygodniu najważniejsze było, że apetyt mu dopisuje, dobry humor też, czyli kryzys zażegnany.

Jedno oczko niestety nie wygląda dobrze, a w zasadzie to prawie w ogóle nie wygląda, zdegenerowane prawdopodobnie na skutek silnego stanu zapalnego. Czasem tam trochę nim łypnie, ale wydaje się, że nic nim nie widzi. Za jakiś czas, jak się maluch wzmocni, obejrzy go jeszcze weterynarz albo nawet okulista i powie, czy da się jeszcze coś z tym oczkiem zrobić, ale raczej nie robimy sobie nadziei. Małemu to chyba specjalnie nie przeszkadza, rozrabia, łapie kocie wędki z piórek, gania za kulkami z folii aluminiowej (wiadomo, że to najlepsza zabawka!) - kulek jest już pewnie z milion pod kanapą, ale łatwiej zrobić nową, niż odsuwać co pięć minut kanapę. Tylko folii trzeba dokupić parę rolek :).

Próbowałam zrobić mu zdjęcie tak, żeby było widać oba oczka, ale z taką iskierką to prawie niewykonalne :).

Ale to nie koniec historii z Ryśkiem!
Bo się narobiło komplikacji.
A otóż!
Pierwsza rzecz - to reakcja naszych kotek (mamy 13-letnią Lucynkę vel Czarnuszkę oraz 2,5-letnią Sabinkę). Nowy lokator, wiadomo - najpierw nieufność podszyta lekkim niepokojem itp. Normalne. Ale się okazało, że Sabinka wpadła w straszną panikę. Bała się podochodzić, robiła wielkie oczy, puszyła się gulgotała, syczała i parskała, a jak tylko mały ruszał w jej stronę, to ona dawała dyla jak najdalej od niego. Na początku trochę nas to śmieszyło, bo dotychczas Sabinka to była największa rozrabiara w okolicy, ustawiała koty i psy, wszystkie zwierzaki zaczepiała, mówiliśmy, że Sabinka rządzi na dzielni :). Aż tu bach! - przyszedł maciupeńki koteczek i Sabinka wymiękła!

Może by się to powoli poukładało, wydawało się, że panika Sabinki nieco osłabła... Ale zaraz po tygodniu Pańcio wziął i wyjechał na parę dni. Syn też na wyjeździe, zostałam sama z tym szpitalem zwierzęcym, bo inne zwierzaki też zaczęły niedomagać, a ja przecież pracuję, więc kołowrót miałam przez tydzień straszny, każde z osobna wymagało szczególnej opieki. No i zaraz po wyjeździe Pańcia Sabinka zniknęła! Nie dość, że w domu szpital zwierzęcy, to jeszcze poszukiwania zaginionego kota... Znalazłam ją trzeciego dnia, ale była jakaś bardzo niewyraźna, osłabiona i zestresowana, nie chciała jeść...

Muszka w tym czasie też miała bardzo kiepskie dni. Osłabła ostatnio, ona ma takie kryzysy od czasu do czasu, że już-już wydaje się, że to jej ostatnie chwile... Psinka ma prawie 16 lat, więc to na ludzkie lata ponad setka!
Jest u nas od dwóch lat i nie znamy dokładnie jej historii zdrowia, ale od pierwszej wizyty u weta dajemy jej leki, które mają wspomagać jej osłabione serduszko oraz diuretyki, które mają pomóc usunąć wodę z płuc. Czasem jednak jest bardzo słaba i nie może stanąć na tylne łapki, a jak już stanie, to cała drży a łapki się rozjeżdżają. Na spacerki już wtedy nie daje rady chodzić, więc trzeba ją wynosić na rękach do ogrodu na siku. Wynieść i wnieść, bo jest kilka schodków. Najweselej jest jak pada deszcz, że o mokrym śniegu nie wspomnę, jest ciemny wieczór albo świt zimowy, schodki śliskie i mokre, człowiek w kapciach i piżamie, bo nie ma czasu na ubieranie jak pies piszczy, zresztą ubierajcie się tak osiem razy na dobę, w tym ze trzy razy w porze nocnej... No masakra... W nocy Mucha kaszle i charczy... w dzień zresztą też, tylko w nocy dla nas jest to bardziej uciążliwe.

Mały Rysiek zasmarkany, anemiczny (mówię tu o czasie tydzień po jego przybyciu), szukający mamy, ciepła i miłości, biegający co chwila do miseczki z jedzonkiem - wiadomo, wymaga opieki.

Czarnuszka, nasza najstarsza koteczka, mająca na pieńku z prześladującą ją Sabinką, dodatkowo wystraszona nowym lokatorem... Każdym kotem trzeba więc było opiekować się oddzielnie. Starsze koty są wychodzące, więc trzeba było prosić, żeby w tym stresie chciały jednak przychodzić na jedzonko i spanko do domu.

No i w tym zamieszaniu, w stanie jakiegoś chyba amoku, zapomnieliśmy o środkach bezpieczeństwa. Kociarze wiedzą doskonale, co to jest tzw. koci katar. No. A przecież u nas też były już takie przypadki, więc co nam mózgi zamąciło, że nie odizolowaliśmy małego Rysia od reszty kotów zaraz na początku...? W sumie wstyd pisać o własnym gapiostwie, ale może ku przestrodze...

Daruję Wam resztę szczegółów i perturbacji ze zwierzakami, w każdym razie starsze koty zaraziły się tym katarem, na szczęście dość szybko pierwsze objawy (ślinienie, brak łaknienia, czerwony język i nieprzyjemny zapach z pyszczka) obudziły nas z zaćmienia umysłowego, popędziliśmy do weta po lekarstwa i koty błyskawicznie wyszły z kryzysu zdrowotnego. Przy okazji Muszka została przebadana, wet zaordynował nowe leki i Mucha odżyła, w każdym razie odzyskała siły i przestała kaszleć i dusić się.

Minęło około półtora miesiąca od czasu przybycia Rysia. Młody zwiększył masę tak na oko z pięć razy, futerko mu się pięknie zagęściło, wyrasta na ślicznego, zgrabnego kocurka i rozrabia jak szalony po całym domu. O jego trudnym dzieciństwie przypomina nam tylko zapadnięty jeden oczodół.

Z czasem koty się ze sobą oswoiły, może nie ma wielkiej przyjaźni, ale jak Rysiek zaczepia Sabinkę, to ona odnosi się do niego z wyrozumiałością starszej ciotki. Czasem nawet sama go zaczepia z pewną dozą sympatii i potem ganiają się i przewracają.

Muszka chyba lubi Ryśka, ale on jest już dla niej zanadto męczący. Wyobraźcie sobie: 100-letnia schorowana babcia i szalony trzylatek z ADHD :).

Dobra, a teraz poważniejsze sprawy. Rysiek ma już dom, ale nie wszystkim tak się poszczęściło.

Koty wolno żyjące.

Polecam Wam do wnikliwego przeczytania bardzo ciekawy wpis na temat kotów wolno żyjących i bezdomnych u Ani z bloga Aniamaluje.

Do Ani trafiłam przez przypadek, sądząc, że chodzi o malowanie obrazków :). To raczej blog urodowo-lifestylowy, ale Ania porusza wiele ważnych społecznie tematów, także tych trudnych i kontrowersyjnych, pisze bardzo interesująco i podaje linki do sprawdzonych źródeł.
We wpisie pt. Nie uchylasz kotom okienka w piwnicy bo?" pisze o kotach wolno żyjących i formach pomocy dla tych pożytecznych zwierząt.

Pozwolę sobie zacytować za Anią:

Koty wolno żyjące to zwierzęta dzikie, które w myśl art. 21 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt (Dz. U. z 2003, Nr 106, poz. 1002 z późn. zm.)stanowią dobro ogólnonarodowe i powinny mieć zapewnione warunki rozwoju i swobodnego bytu. Stanowią one stały element ekosystemu miejskiego, a ich obecność w budynkach w zdecydowany i naturalny sposób zapobiega obecności i rozmnażaniu się gryzoni (myszy i szczurów), które mogą być potencjalnym źródłem niebezpiecznych chorób. Koty wolno żyjące nie są zwierzętami bezdomnymi, w związku z tym, nie wolno ich wyłapywać, wywozić ani utrudniać im bytowania w danym miejscu.

Za Anią również podaję link do strony zawierającej wiele ciekawych informacji o uregulowaniach prawnych statusu kota wolno żyjącego: https://www.facebook.com/notes/towarzystwo-opieki-nad-zwierzetami

- a poniżej wklejam grafikę z tejże strony:

Pomóż bezdomnym i dzikim zwierzętom!

A teraz jeszcze bardziej konkretnie. Potrzebna jest pomoc. Ta pomoc jest potrzebna w zasadzie nieustająco, bo zawsze gdzieś są jakieś potrzebujące jej zwierzaki, ale to, że nie jesteśmy w stanie zbawić ani w pojedynkę, ani od razu, całego świata, nie zwalnia nas od obowiązku choćby spróbowania i dołożenia przynajmniej jednej cegiełki/złotówki.

Możemy pomóc na przykład temu kotkowi, potrąconemu przez jakiegoś durnia w samochodzie: