Majowe konie b&w i słów kilka o kotach.

Te rysunki powstały w maju, w ramach mojego planu codziennego rysowania. 
To jest ostatnia, czwarta część tego, co udało mi się stworzyć w tamtym miesiącu i co zarazem w miarę nadaje się do pokazania - bo chciałabym jednak udokumentować, że faktycznie to codzienne majowe rysowanie było, chociaż nie codziennie powstawał pełny rysunek, a ja nie wyrabiałam się z przygotowywaniem postów :). 
Generalnie jestem permanentnie w totalnym niedoczasie, zwłaszcza jeśli chodzi o prowadzenie bloga - to zawsze jakoś spada na koniec listy priorytetów, niestety...

Rysunek według zdjęcia znalezionego w internecie, czarny cienkopis, biały brystol A3.

Oprócz tego, co Wam zaprezentowałam w tym krótkim majowym cyklu (rozciagniętym prawie na dwa miesiące!), zrobiłam też sporo ołówkowych szkiców, na bazie których dopiero powstaną jakieś bardziej konkretne rysunki, ale wobec marnej jakości zdjęć nie ma sensu ich pokazywać, bo niewiele będzie widać .

Powstało jeszcze kilka innych obrazków, ale jedne, chociaż kompletne, zupełnie nie zasługują na upublicznienie, inne zaś są w fazie zaawansowania tak mniej więcej w granicach od 25 do 50%. Pokażę, jak skończę, ale to już nie będzie pod majowym szyldem :). W każdym razie miesiąc był pracowity, rysowanie weszło mi w krew, no i o to chodziło!

Tak się złożyło, że zrobiła się z tego mała seria b&w, ale te zaczęte rysunki, o których wyżej wspomniałam, to już akurat nieco inna kolorystyka i pewna nowość - połączenie różnych technik. Czy coś z tego wyjdzie, to się dopiero okaże.

A dzisiaj - konie! Te dwa rysunki pokazuję bez dodatkowego komentarza, bo chcę dzisiaj coś więcej napisać o moich kotach (bo obiecałam, i bo kociarze czekają na takie wieści), a na konie przyjdzie jeszcze czas, na pewno będzie jakiś post tylko o nich :).

Też według zdjęcia z internetu, czarny cienkopis, biały brystol A4.


I to by było chwilowo na tyle w temacie rysunków. 
Jak się zapewne domyślacie, do prezentacji trochę mnie zniechęca jakość zdjęć, ale w kwestii aparatu jeszcze przez jakąś chwilę nic się nie wydarzy, bo inne inwestycje, jak to zwykle bywa, nieco przekroczyły planowany budżet :). Ale co się odwlecze, to nie uciecze!

Tymczasem więc nieco wiadomości o naszych futrzakach.

Sabinka ma nową ksywkę Ptaszkożerczyni. Chyba nie muszę wyjaśniać etymologii, niestety... Po cichu przyznam się Wam, że w chwilach szczytowej irytacji nazywam ją też Rudą Francą. Bo faktem jest, że charakterek ma dość wredny. Nie znosi Czarnuszki, która jest już emerytką i należą jej się szczególne przywileje, a zwłaszcza święty spokój. A Sabina ją prześladuje. Poza tym opstrykuje nam cały dom jak kocur - na szczęście nie śmierdzi to jak kocurze "pstryki", ale tym trudniej na bieżąco wyśledzić miejsca "oznakowane". Łowi ptaszki, motyle, żaby, padalce... I tak dalej... Oczywiście później udaje niewiniątko, ładuje się pańciowi do łóżka i domaga pieszczot.

Zrobienie zdjęć moim futrzastym łobuzom graniczy z cudem, bo albo ich nie ma, albo jak już wpadną do domu, to są w ciągłym ruchu, a jak się chce zrobić fotkę, to natychmiast dopadają człowieka i badają organoleptycznie, co też to za ustrojstwo państwo mają...

Moim dogorywającym sprzętem udało mi się w końcu jakoś cyknąć nowego mieszkańca naszego domku, Rudzika, zwanego też czasem Toffikiem (z aparatu pańcia z kolei nie dało się przerzucić fotek do mojego komputera, no techniczna klapa na całej linii). Oto Rudzik na swoich ulubionych miejscówkach:

Jak wszystkim kociarzom wiadomo, to nie człowiek wybiera kota, tylko kot wybiera sobie człowieka. Najlepszym przykładem jest Rudzik. Kręcił się po okolicy, zachodził do nas coraz częściej, aż w końcu wpakował się do mieszkania i nie dał się przepędzić. Prawdopodobnie na jego decyzji o osiedleniu zaważyła ilość oraz różnorodność pokarmu wystawianego dla takich przybłęd na tarasie i w altance :))).

Rudzik jest przemiłym kotkiem, bardzo przytulaśnym, ale obawiamy się złego wpływu Sabinki, bo jakoś podejrzanie przypadli sobie oboje do serca. Ona już go uczy różnych sztuczek, łazikują razem po okolicy, ostatnio działając we dwójkę wyczaili jak można wdrapać się na dach domu i dostać się do środka przez otwarty balkon na pierwszym piętrze. Tym sposobem padł ostatni bastion, w którym mogła się przed tą bandą skryć Czarnuszka. 

Wczoraj tak rozrabiali we dwójkę nad oczkiem wodnym, że Sabinka wpadła do wody i musiała się suszyć, na szczęście w tym upale po kwadransie było po sprawie. Dla wyjaśnienia dodam, że oczko jest co prawda spore i na środku dość głębokie, ale przy brzegach jest płytko, więc zagrożenia dla życia  kotów nie ma, już prędzej dla ryb, bo skubańce (koty, znaczy się) próbują na nie polować i już zdarzało się, że znajdowaliśmy rybę wywleczoną na brzeg.

Co najgorsze, a w zasadzie najbardziej uciążliwe - przyuważyłam Rudzika w chwili pstrykania na ścianę (w domu!) w miejscu ulubionym przez Sabinę. Tak czy owak - szykujemy się do kastracji, bo Rudzik tak na oko ma blisko rok i czas już najwyższy. Pańcio co prawda próbował okazać męską solidarność i zwlekał z tą decyzją, do chwili aż Rudzik napstrykał mu na teczkę i coś tam jeszcze. Chyba miarka się przebrała...

A wracając do Rudzika... Tak go sobie kiedyś obserwowałam, jak rozwalał się na fotelu, ale coś mu tak lisio z pyszczka patrzyło... i zaczęłam podejrzewać, że on jakieś podwójne życie prowadzi... Bo generalnie od paru tygodni już u nas mieszka, ale ze dwa razy zniknął na całą noc, a czasem po południu Sabinka przychodziła, a rudzielca nie było widać parę godzin...

Kiedy jeszcze chodziliśmy z Muszką na spacery, widywaliśmy podobnego, rudego kotka w pobliżu jednego z sąsiedzkich domów - mieszka tam starsza pani, rzadko się pojawia, ale przypuszczaliśmy, że może to jej kot, albo go tylko dokarmia... A może to jeden z kotów, które się urodziły u innego sąsiada, naprzeciwko tej pani... Ale że on nie za bardzo o nie dbał, dokarmiała je jeszcze inna litościwa dusza, paru maluchom znalazła nowe domy... Tak za bardzo nie dociekaliśmy wówczas, kto z sąsiadów które koty posiada, bo kręci się tych futrzaków pełno w okolicy, my sami mamy zawsze kilka zwierząt, wszystkich nie przygarniemy, a na zabiedzone nie wyglądały.

Jak Rudzik nagle zaczął do nas się wprowadzać, pytaliśmy sąsiadów, czyj to kot, ale nikt się nie przyznał.

Ale wątpliwości mi się jakoś w duszy zalęgły... I pewnego razu, kiedy wyszłam na balkon, zobaczyłam jak Rudzik z naszego domu szoruje przez ogród na ulicę, a potem dalej - dryp-dryp-dryp - zdecydowanym marszem, omijając dwa domy, prosto do domu tej starszej pani... przelazł przez dziurę w siatce i zniknął w gąszczu ogrodu. 
No i się wykryło! Rudzik był kotkiem dokarmianym przez tę panią, ale nie traktowała go jako swojego kota domowego, nie pozwoliła rozwalać się na piernatach, wystawiała tylko miseczkę z jedzeniem od czasu do czasu, dlatego postanowił zamieszkać u nas. Ale do dawnej dokarmiaczki nadal wyskakuje, żeby sprawdzić czy nie ma tam czegoś pysznego, tak jak człowiek do miłej knajpki na rogu :).

My też mieliśmy kiedyś takiego kotka, co po pewnym czasie wybrał sobie inny dom. U nas było wtedy tych kotów ze czternaście, a koty to jednak nie są istoty stadne, więc jeden z tych podrośniętych zaczął wędrować po okolicy i tak wypatrzył sobie domek, w którym mieszkały dwie starsze panie. I po pewnym czasie nasz Dyzio miał już obróżkę, utuczył się jak pączek w maśle i dobrze mu się w tym nowym domku działo, ale od czasu do czasu wpadał do nas "na jednego" czyli na jakieś ekstra frykasy, które mu mój stęskniony za Dyziem mąż skwapliwie wynosił. Od jakichś dwóch lat Dyzio już do nas nie zagląda, ale miałby teraz chyba ze 20 lat... Pewnie spaceruje już gdzieś za Tęczowym Mostem... I tak miał długie i fajne życie :).

****

Kochani, w tym miesiącu mam znowu swój mały rysunkowy projekcik związany z codziennym rysowaniem, ale to jest coś zupełnie innego i pokażę całość w pierwszych dniach lipca. Powstają też nowe prace w innych technikach, więc może uda mi się jeszcze coś wrzucić na blog w tym miesiącu :).