#zostanwdomu - zajmij się czymś i nie marudź ;).

Jak tam u Was dobrowolna (lub u niektórych przymusowa) kwarantanna? Nudzicie się, martwicie, czy przeciwnie - cieszycie się wolnym czasem? A może wkurza Was, że inni siedzą sobie bezpiecznie w domach, a Wy musicie zasuwać do roboty?

Ja trochę zasuwam, bo tak się składa, że moja firma musi działać, choć ograniczyliśmy kontakty z klientami a nawet ogłosiliśmy krótką przerwę. Ludzie nie będą się przez kilka dni kręcić, a my też sukcesywnie wykorzystamy zaległe kilkudniowe urlopy. Dzisiaj urlopowanie trafiło na mnie, wracam do pracy w poniedziałek. Mąż na dobrowolnej kwarantannie, bo był niedawno za granicą. Wrócił jeszcze przed tą obowiązkową kwarantanną, ale dla świętego spokoju (żeby się współpracownicy nie denerwowali, że przywiózł wirusy) na razie pracuje zdalnie. Czyli jest pod telefonem i od czasu do czasu trochę na nim wisi, ale generalnie ma sporo wolnego czasu.

Tak więc siedzimy w domku, trochę grzebiemy w ogródku, malujemy pokój, odgracamy różne kąty, odrabiamy zaległe lektury. Dopóki człowiek zdrowy - super sytuacja :). Jesteśmy zadowoleni, że mamy czas na spokojne wypicie razem kawy, pobaraszkowanie z naszym kocim stadkiem, ogarnięcie w domu różnych spraw, na które ciągle brakowało czasu, przesadzanie kwiatków, przyszywanie urwanych guzików... I nagle się okazało, że można zwolnić, że na wszystko jest czas.

Do i z pracy chodzę przeważnie na piechotę i szalenie mnie cieszy widok pustych ulic. Tak, mnie to bardzo cieszy :). 
Denerwują mnie katastroficzne komentarze do zdjęć czy filmów z opustoszałych polskich miast. Kochani, to nie apokalipsa, tylko dowód na naszą obywatelską odpowiedzialność! 
Tak na to patrzcie - szklanka jest do połowy pełna! Nam jeszcze nie nakazano, jak we Włoszech, tylko grzecznie poproszono, żebyśmy przez dwa tygodnie nie szwendali się bez potrzeby. Poza patologicznymi i umysłowo ułomnymi jednostkami generalnie społeczeństwo zrozumiało, że jak się teraz trochę postaramy, to szybciej damy sobie radę z tym dziadostwem. 

Po dwóch czy trzech dniach paniki w połowie zeszłego tygodnia, kiedy wszyscy rzucili się do sklepów, sytuacja się uspokoiła, w sklepach generalnie wszystko jest i nawet kolejki mniejsze niż zwykle. Przed apteką długa kolejka, ale długa tylko dlatego, że wszyscy grzecznie ustawiają się w odległości 1 metra jeden od drugiego, a do środka wchodzi tylko tyle osób ile jest aktualnie obsługiwanych. Nikt się nie przepycha, nie wciska, nie awanturuje. 

Sąsiedzi (nawet ci, z którymi na ogół nie rozmawiamy, bo się w zasadzie prawie nie znamy, rzadko widujemy itd) - zachowując pótorametrowy dystans - witają się jakoś serdeczniej, pytają czy wszystko w porządku, czy czegoś nie potrzeba, życzą zdrowia... Jak nigdy przedtem. Czyż to nie jest miłe i budujące?

Więc tak - zdajemy test na zbiorową odpowiedzialność. Po drugie - świat zwolnił w swoim oszalałym pędzie, zaczynamy skupiać się na rzeczach drobnych, sprawach codziennych, na tym co blisko. Zastanawiamy się, odczuwamy bardziej. Myślimy o naszych bliskich, których czasem nieco zaniedbywaliśmy, myśląc, że najważniejsza jest praca, najmodniejszy ciuch, kariera, lans nową bryką po mieście itd. Teraz zastanawiamy się, czy kartofli zabunkrowanych w piwnicy wystarczy do końca kwarantanny. Wymyślamy zajęcia dla dzieci uziemionych w domu. Sami dla siebie wymyślamy zajęcia, uruchamiamy wyobraźnię. 

A3,cienkopis

Ja na razie niewiele miałam tego wolnego, ale oczywiście myślę przede wszystkim o możliwości zajęcia się tym, co tygryski lubią najbardziej, czyli malowaniem, rysowaniem. Namierzyłam trochę filmików, z których chcę się trochę poduczyć malowania akwarelą, bo moje pierwsze próby były totalną amatorszczyzną. To będą raczej techniczne ćwiczenia, więc nie spodziewajcie się spektakularnych rezultatów i ślicznych obrazków. Przynajmniej nie tak od razu :DDD

No ale narysować coś tam to zawsze mogę. To dzisiejszy szkic, może średnio udany, ale oprócz malutkich rysuneczków zentanglowych w wyzwaniu o polskich miastach, to ja od początku roku niewiele stworzyłam. A właściwie to nic nie stworzyłam, tylko z doskoku próbowałam dokończyć zaczęte jakiś czas temu dwie większego formatu prace. Ale słabo mi to szło - a to czasu, a to weny brak... Tak że w sumie trochę wypadłam z rytmu, jeśli chodzi o rysowanie.

Ale ten koń do mnie przemówił. A w zasadzie to nie tyle koń, co jego zdjęcie, na które natknęłam się w otchłani internetu, wołało do mnie: "narysuj mnie!". No więc jak odmówić, no jak...?

No tak jakoś ciągnie mnie do koni, a tak konkretnie do malowania i rysowania ich portretów, bo takich bezpośrednich kontaktów nie mam z nimi zbyt często. 
Pamiętam konie jeszcze z dzieciństwa - na wakacje jeździłam do dziadków na wieś i tam zawsze były dwa śliczne kasztanki. To były czasy drobnego rolnictwa, gospodarstwa indywidualne były samowystarczalne, a więc rolnik miał i kurki, i świnki, i krówki, i sad, i ogród warzywny, i pole, na którym rosły i zboża rozmaite, i ziemniaki, i różne zakontraktowane uprawy - u mojego dziadka zwykle buraki cukrowe albo tytoń. A do uprawiania pola potrzebne były konie. Tak, pamiętam te czasy, kiedy koń ciągnął pług albo taką zwyczajną "analogową" kosiarkę czy siewnik. Istniały już kombajny, ale nadal w użyciu były także te proste urządzenia (zresztą w małych gospodarstwach nadal są). 
W każdym razie u mojego dziadka dwa konie były, dziadek bardzo o nie dbał, bo to byli najważniejsi pracownicy w gospodarstwie. Jego szacunek i miłość do koni jakoś się chyba na mnie przeniosła. 
Natomiast nigdy nie jeździłam konno, ale jeździły moje dzieci - miałam więc okazję obcować z końmi także w sytuacjach jeździeckich.

Ale wracając do rysowania...
Jakiś czas temu pokazywałam Wam trochę podobny rysunek - na zdjęciu powyżej są oba razem... więc jak zobaczyłam kolejne zdjęcie końskiej głowy w takim dynamicznym ujęciu, to od razu wiedziałam, że narysuję go w tej samej technice i formacie :).

Co jeszcze robię? Dziergam na drutach. Dawno tego nie robiłam i aż zatęskniłam, no po prostu ręce mnie od pewnego czasu świerzbiały, żeby coś podrutować :))). No i mam na drutach dwa sweterki, trochę nawet teraz bez sensu, bo raczej zimowe, a za oknem w południe było w cieniu 20 stopni!

Ten prawie-biały, a w zasadzie jasno-ecru, zaczęłam miesiąc temu, kiedy jeszcze była nadzieja na kawalątek prawdziwej śnieżnej zimy:

Robię go z pięciu rodzajów włóczki (jeden się nie załapał na zdjęciu), trochę je mieszając w różnych rzędach: 

• Merino Baby (w trzy nitki!) , 
• Piuma (ta grubaska, bardzo lekka, jak czesanka - merino z akrylem), 
• Silk Mohair (moher z jedwabiem), 
• Melody (poliamid z akrylem, to ta o której zapomniałam przy zdjęciu, daje jedwabisty połysk, użyłam jej odrobinę tylko w kilku rzędach), 
• Angora Gold Star (mieszanka akrylu, wełny, moheru i poliestru, plus malusieńkie cekinki o diamentowym blasku - to ten największy motek, którego użyłam też tylko odrobinę w górnej partii sweterka, żeby nie przesadzić z tymi diamentami). 

W sumie wygląda to jak zaspa śnieżna w mroźny słoneczny dzień :). 

Na razie jednak dopadł mnie mały kryzys. Dziewiarkom znany jest Syndrom Drugiego Rękawa, ale mnie dopadło już przy pierwszym, więc wiadomo było, że jak nie zrobię teraz małej odskoczni, to ten sweter nigdy nie powstanie.

Miałam ci ja w domu zachomikowanych kilka motków takiego zabójczego różu. Włóczka Yarn Artu - no name, bo kupiona parę lat temu z jakimś konkretnym planem, ale ostatecznie nie zrealizowanym, ponieważ włóczka rozczarowała mnie organoleptycznie, że się tak wyrażę. Z jakiegoś niewyjaśnionego powodu wszystkie opaski/metki zostały zdjęte, więc nie pamiętam jak się toto zwało. W każdym razie to jakaś mieszanka wełny z merynosów z jedwabiem. Surowy nie barwiony jedwab jest skręcony z wełną i wygląda to jak kłaczki waty wplecione w wełnianą nitkę (trochę jak tweed), a w dodatku włóczka jest szorstka w dotyku. Robiąc próbki przekonałam się później, że po upraniu dzianina staje się miękka i miła w dotyku, ale ostatecznie projekt poszedł do kosza. 

Nie miałam długo pomysłu, no i teraz mnie natchnęło, żeby dokupić moherek Kid Royal w nieco jaśniejszym odcieniu i zrobić w dwie nitki luźnym splotem całkiem prosty, nieco oversize'owy sweterek.

Dzięki temu różowemu przerywnikowi jest nadzieja, że wrócę do mojej zaspy śnieżnej i na następną zimę będzie jak znalazł :). 

Tak więc, Kochani, ja się nie nudzę, czego i Wam życzę :). I dobrego nastroju! 

Może pomocne będą poprzednie wpisy z cyklu #zostanwdomu:

• #zostanwdomu - i przytul kota lub psa
• #zostanwdomu - i odkryj swój talent

*****